گزیده ای از کتاب:
انگار از قبل خود را آماده کرده باشد‘ یا بهتر بگویم خودش را به سپر پاسخ مجهز کرده باشد‘ بلافاصله گفت:امام دو سال است که تو را طلبیده!. گفتم: اگر طلبیده بود بی سر و دستار راهی میشدم!. گفت:تعجب من هم از این است که بعد از این همه زنگ چرا بی سر و دستار نمیشوی؟. گفتم:تعریف من از طلبیده شدن این است که بی قرار شوم به رفتن!. گفت:حالی که هر دو ماه یک بار به من دست میدهد.گفتم: من فکر نمیکنم که تو طلبیده بشوی.عادتت شده.سال هاست داری اینکار را میکنی.گفت:سال هاست دارم میروم‘اما اسمش را عادت نمیشود گذاشت.گفتم:اگر عادت نیست‘پس چرا هر دو ماه یک بار نمی روی؟چرا تبدیلش نمیکنی به سه ماه یک بار؟. گفت:من اگر آخر هر ماه را به اول ماه بعد وصل میکنم‘دارم سر خودم را کلاه میگزارم.خندیدم.گفتم:اسمش را هم گزاشته ای سفر معرفتی! سکوت کرد‘سکوتی از سر تعجب به حرف و خنده من که از حدود رابطه محترمانه ما خارج بود...